Üzüntü...
Sevgili dostlar, 1 kasım günü maalesef sevgili kayınpederimi kaybettik. Uzun zamandır rahatsız olmasına rağmen kendimi pek hazırlayamamışım kaybına..daha doğrusu sevilen birinin kaybına kendini hazırlamak diye birşey olamazmış meğerse...
Aile büyüklerimizin çok çok kıymetli olduğunu düşünüyorum. İşten güçten onlara yeteri kadar zaman ayıramayabiliyoruz bazen ama var olduklarını bilmek benim için büyük bir güç... En çok da zor zamanlarda, canım sıkkınken, hayattan bunalmışken, ne yapacağımı bilemezken, onların o sevgileri yok mu...sımsıcacık sarılmaları, destekleri, sohbetleri, tavsiyeleri beni nasıl da sarıp sarmalar...ufak tefek şeylere üzülmenin gereksizliğini anlatıverirler birkaç sıcak sözle...
İşyerinde, evde, alışverişte, otobüs durağında, tatilde, heryerde sorumluluklarım var...hep belli kalıplara uygun davranmak zorundayım, bana yakışan şekilde, beklentilere göre...olgun bir eş, anne, iş kadını, arkadaş, sosyal varlık olmalıyım hep...ne zaman ki yakın bir aile büyüğümüzün yanına giderim, işte o zaman onun ılık sarmalamalarına bırakırım kendimi, sığınıveririm o limana...orda benden beklenen tek şey saygı ve sevgi dolu olmamdır, ben ben olduğum için kabul edilmişimdir oraya...ne işim, ne maddi durumum, ne hobilerim, ne özel yeteneklerim....sadece ben olduğum için...işte bunun huzuru doluşur bütün hücrelerime....
Birgün büyüksüz kalıp da, büyük biz olduğumuzda, sığınılacak liman biz olduğumuzda gerçek anlamda büyümüş olacağız.
Hepimizin aile büyüklerine uzun ve sağlıklı ömürler dilerim.
Onları çok sevdiğimizi onlara da gösterelim.